Η λογοτεχνία δεν ήταν το μόνο μέρος όπου η ομοφυλοφιλία θριάμβευε επί της αναστροφής. Παρόλο που η εξέγερση του Stonewall μπορεί να πυροδοτήθηκε από drag queens, η γκέι απελευθέρωση τουλάχιστον σε ορισμένες από τις μετέπειτα εκδηλώσεις της ενθάρρυνε τις λεσβίες και τους γκέι άντρες να υποδυθούν νέους, θετικούς, μη παρεκκλίνοντες έμφυλους ρόλους στην καθημερινή ζωή. Χωρίς αμφιβολία, νέα είδη υπερ-αρρενωπότητας είχαν εμφανιστεί μεταξύ των γκέι αντρών νωρίτερα, στον απόηχο του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Φαίνεται ότι είχαν καταστεί δημοφιλή εκείνη την περίοδο μέσα από τα εκκολαπτόμενα γκέι κοινωνικά δίκτυα που εκ παραδρομής δημιουργούταν από τις μαζικές κινητοποιήσεις του πολέμου κι από τα γκέι μπαρ σε παραλιακές πόλεις που τροφοδοτούσαν το στρατιωτικό προσωπικό. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, καθώς έδειξε ο ιστορικός George Chancey και όπως επιμαρτυρεί, ένα νέο, χαρακτηριστικά αμερικάνικο butch στιλ άρχισε να υιοθετείται από ορισμένους γκέι άντρες: ένα λουκ που οριζόταν από το να φοράς ένα λευκό T-shirt, μπλου τζην και δερμάτινο μπουφάν. Ό,τι κι αν ισχυρίζεται η μετά το Stonewall μυθολογία, δεν ήταν μετά το 1969 που έμαθαν οι γκέι άντρες πώς να είναι butch, ή ότι τα butch στιλ άρχισαν να ανταγωνίζονται με προγενέστερους “απαρχαιωμένους” τρόπους αυτο-παρουσίασης μεταξύ των γκέι αντρών.

Αλλά αν η γκέι απελευθέρωση, η οποία έτεινε σε κάθε περίπτωση να προωθεί μορφές ανδρογυνισμού, δεν ήταν ευθέως υπεύθυνη για την εφεύρεση της γκέι αρρενωπότητας, η δεκαετία του 1970 όντως είδε τα νέα συμμορφούμενα με το καθεστώς έμφυλα στιλ να γενικεύονται και να ηγεμονεύουν στους ανδρικούς γκέι κοινωνικούς χώρους που έπαιρναν μορφή στα μητροπολιτικά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως αποτέλεσμα, προγενέστερες, έμφυλα παρεκκλίνουσες πρακτικές της ομοφυλοφιλίας κατέληξαν να δείχνουν όλο και πιο αρχαϊκές. Η ιδεολογία της περιόδου μετά το Stonewall ενθάρρυνε ενεργητικά την απόρριψη των προηγούμενων, αξιοθρήνητων, υποτιθέμενα αυτο-μισούμενων μορφών της λεσβιακής και γκέι ανδρικής συμπεριφοράς. Επίμονα υπερασπιζόταν νέες, διαφωτισμένες, ισότιμες, συμμετρικές πρακτικές τόσο του βιολογικού όσο και του κοινωνικού φύλου, ανυψώνοντάς τις στη θέση των σημάτων κατατεθέντων της λεσβιακής και γκέι απελευθέρωσης, και μετασχηματίζοντάς τις σε προνομιούχα στοιχεία στις νέες λεσβιακές και γκέι ανδρικές αυτο-κατανοήσεις.

Αυτές οι αναδυόμενες καταφατικές προς τους γκέι επιστήμες της ομοφυλοφιλίας συνεισέφεραν σε αυτή την ιδεολογική πλήρη μεταμόρφωση βοηθώντας να συντριβούν τα επίμονα στερεότυπα. Στο Σαν Φρανσίσκο, το νέο Journal of Homosexuality δημοσίευε το ένα άρθρο μετά το άλλο σε όλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1970 δείχνοντας ότι, σε αντίθεση με όλους τους παλιούς μύθους, οι περισσότεροι γκέι άντρες στην πραγματικότητα δεν ήταν θηλυπρεπείς. Στο Παρίσι, ο Μισέλ Φουκώ βεβαίωσε σε μια συνέντευξη το 1978 ότι η ανδρική ομοφυλοφιλία δεν είχε καμία θεμελιακή σχέση με τη θηλυκότητα: το drag ήταν απλά μια παρωχημένη στρατηγική αντίστασης σε προγενέστερα σεξουαλικά καθεστώτα. Σύντομα, το δίχως άλλο, θα μαραινόταν.

Η ειρωνεία αυτή της ενημερωμένης εκδοχής της γκέι απελευθέρωσης είναι ότι δεν απελευθέρωνε πάντα. Σε μερικές περιπτώσεις επέβαλλε νέους περιορισμούς. Και γέννησε τη δική της εκδοχή της λογοκρισίας. Στην αρχειοθέτρια και απομνημονεύτρια Joan Nestle είχε ειπωθεί από τις λεσβίες-φεμινίστριες συντρόφισσές της ότι μπορεί να ήταν εντάξει για εκείνην να εορτάζει ρόλους butch-femme στην κουλτούρα των λεσβιακών μπαρ της δεκαετίας του ’50. Αλλά αν τολμούσε να προασπιστεί παιχνίδια ρόλων μεταξύ λεσβιών στον σημερινό κόσμο του ’70, θα ήταν ξεγραμμένη.