Είμαι αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάμαι τον Νίκο Αναστόπουλο. Ο Νίκος ήταν ο εμβληματικότερος Έλληνας ποδοσφαιριστής της εποχής του, κάπου στα ’80s. Ήταν επίσης το δίχως άλλο ο πρώτος Έλληνας μετροσέξουαλ, σε μια πρώιμη, ακατέργαστη εκδοχή του είδους. Όχι, ο Νίκος δεν είχε αποτριχωμένα πόδια και στήθος, ούτε designer γένια τριών ημερών. Στην πραγματικότητα ο Νίκος ήταν τόσο εξαίσια τριχωτός που στις μέρες μας θα τον συνελάμβανε η fashion police για την επική φλοκάτη του. Επιπλέον είχε ένα μουστάκι που η μόνη λέξη που αποδίδει τη θέση του ως power symbol είναι η αρχαιοπρεπής «μύσταξ».Ήταν αυτός ο 100% άνδρας που θα επωμιζόταν μιαν αποστολή «λεπτότερης» φύσης: όλοι εμείς οι επιζώντες των «βαριά αρωματισμένων» θερινών διαδρομών του ΟΑΣΘ θυμόμαστε πολύ καλά τον Νίκο να κάνει κάτι τόσο απλό, σωτήριο αλλά κα-θόλου δεδομένο για την Ελλάδα των ζιβάγκο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Να φοράει ΑΠΟΣΜΗΤΙΚΟ.
Μόνο ένας γνήσιος αρσενικός σαν τον Νίκο θα μπορούσε να προτείνει στον υπόλοιπο ανδρικό πληθυσμό ότι μπορεί να χρησιμοποιεί και άλλα προϊόντα περιποίησης πέρα από την αγία τριάδα:σαπούνι – αφρός ξυρίσματος – άφτερ σέηβ. Εκείνη την αγνή εποχή η θύμηση της χούντας ήταν ακόμα νωπή, μαζί με τις ενδυματολογικές απόψεις της, όπως αυτές παρατίθενται σε βιογραφικά βιβλία σαν τον «Καιάδα» του Λουκά Θεοδωρακόπουλου. Οι συλληφθέντες «τοιούτοι» κατατάσσονται σε «από πάνω» και «από κάτω» με κριτήριο αν φοράνε σώβρακο ή σλιπ.
Σήμερα, το 2010, ο ανδρικός πληθυσμός της Ελλάδας μοιάζει να κυνηγά λαχανιασμένος την υπερταχεία του ανδρικού ναρκισσισμού, αν πι-στέψουμε τα εντυπωσιακά ποσοστά αύξησης πωλήσεων ανδρικών καλλυντικών. Και τα ποσοστά αποτριχωμένου στήθους στις παραλίες θα πρόσθετα. Μόνο που όλα αυτά είναι so last year. Το ανδρικό σώμα που παρουσιάζεται, αποενοχοποιημένα, γυμνό και ελκυστικό (στην πραγματικότητα ένα σώμα που επιθυμεί ανοιχτά να το επιθυμούν) είναι μια ευχάριστη αλλαγή, αλλά δεν είναι πλέον αρκετό (για τις εταιρίες). Δεν είναι αρκετά τολμηρό. Ή διεγερτικό.
Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι: γυμνασμένοι, ιδρωμένοι, ξυρισμένοι, λαδωμένοι και τέλεια χτενισμένοι άντρες ομαδικά στα αποδυτήρια με την τεστοστερόνη να έρπει σαν ομίχλη στο υγρό πάτωμα. Η D&G νοίκιασε την Εθνική Ιταλίας και υποσχέθηκε την πραγματοποίηση της υπέρτατης γκέι φαντασίωσης. Αν ο metrosexual διατεινόταν ότι φρόντιζε εαυτόν για χάρη του γκομενακίου, εδώ έχουμε να κάνουμε με απροκάλυπτες αναφορές στο σκληρό γκέι πορνό.
Θα μπορούσε ο νεκρός χρόνος της «Αθλητικής Κυριακής» να μετατραπεί σε κάτι πιο ενδιαφέρον αλλά πάλι αθλητικού περιεχομένου; Αν έκαναν πειρατεία οι αδερφές στην εκπομπή ασφαλώς, αλλά ευτυχώς δεν χρειάζεται να κάνουμε τέτοια παραληρηματικά σενάρια: όλο και περισσότεροι αθλητές, ιδιαίτερα οι ποδοσφαιριστές (που είναι Αθλητές με κεφαλαίο «Α»), αναγνωρίζουν και φλερτάρουν με τους γκέι οπαδούς τους. Να πω για τον David Beckham; Ή για τον Freddie Ljungberg; Ετεροφυλόφιλοι με πιστοποιητικό και οι δύο, πόζαραν αμφότεροι για το εξώφυλλο του εγγλέζικου γκέι περιοδικού “Attitude” (το 2002 και το 2006 αντίστοιχα). Ο παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών άσος του ράγκμπι Ben Cohen πόζαρε για τολμηρό ημερολόγιο που στόχευε στους γκέι άντρες. Και πάει λέγοντας.Το να είσαι αντικείμενο του πόθου για ομοφυλόφιλους δεν ήταν κάτι που θα έβαζες στο βιογραφικό σου μέχρι πρόσφατα. Λοιδορίες από τους άλλους, ίσως ξεσπάσματα οργής από εσένα. Αλλά όπως πολύ όμορφα το γράφει ο Mark Simpson όταν αναλύει τον νεολογισμό “sporno” (“sports porno”) “φαίνεται ότι τώρα σημαίνει ότι δεν σου αξίζει μόνο η αγάπη αλλά ότι αξίζεις και πολλά λεφτά”.
Ας αφήσουμε για λίγο κάτω το τελευταίο Dieux du Stade (τοποθετώντας και τα δύο χέρια πάνω στο τραπέζι) και ας στρέψουμε τη σκέψη μας σε έναν πολιτικό άνδρα, τον Απόστολο Κακλαμάνη. “…πού οδηγείται η χώρα με ανθρώπους που δεν ξέρουν την ιστορία του τόπου, που τους έχουμε παραδώσει στα κανάλια στους δήθεν γκέι, τις δήθεν ωραίες κυρίες, …”. Τι εννοεί ο ποιητής με τους “δήθεν γκέι” ; Ή όπως το θέτει ο Mark Simpson:
Το ανδρικό σώμα έχει γίνει πλήρως και πραγματικά, για να μην πω με γούστο, ένα εμπόρευμα. Μετά από δεκαετίες φετιχισμού από τους γκέι άνδρες, οι αθλητές είναι αντικείμενα φετίχ του ίδιου του εαυτού τους. Ήταν πιθανώς αναπόφευκτο. Οι άνδρες είναι παραδοσιακά το πιο ευαίσθητο σε οπτικά ερεθίσματα φύλο – και κατά μακρόν οι μεγαλύτεροι καταναλωτές πορνό. Κι έτσι γιατί να μην ξεμπερδέψεις με τις γυναίκες στο ενδιάμεσο και να “πορνοποιήσεις” τον εαυτό σου; Χάρη στην υπέροχο αρσενικό δυναμικό του sporno, εκατομμύρια αγοριών και ανδρών σε όλο τον κόσμο αγοράζουν εξημμένοι ρούχα και εσώρουχα που φοράει ή υπογράφει ο ήρωάς τους.Και πώς θα μπορούσε ένας άντρας, οποιοσδήποτε άντρας, να αντισταθεί στην έλξη ενός spornostar; Οι spornostar διαθέτουν όλα όσα θα ήθελε ένας σημερινός άντρας: νιάτα, ρώμη, χρήμα, φήμη, εμφάνιση, εξίσου όμορφα αδερφικά φιλαράκια, λαμπερούς παρτενέρ – και τα τηλέφωνατων κορυφαίων φωτογράφων και στυλιστών.
Τελικά είναι επιλήψιμο και ποταπό να ονειρεύεσαι τα βράδια τις μπουτάρες του δικού σου ”sporno” star; Αν ρωτήσεις τον Σωκράτη (που γύριζε “από το κυνήγι του όμορφου Αλκιβιάδη” όπως μας έμαθαν στο σχολείο), αθλητισμός και λατρεία του γυμνού αντρικού σώματος είναι αδιαίρετες έννοιες. Οι παλαίστρες στην αρχαία Αθήνα ήταν ένας πρώτης τάξεως χώρος για ψωνιστήρι. Και φυσικά τα ρούχα κατέστρεφαν την εμπειρία στους Ολυμπιακούς, και για τους αθλητές και για τους θεατές. Οπότε αγωνίζονταν γυμνοί. Αν έχεις εκπληρώσει το στοιχειώδες καθήκον σου να έχεις δει στρέητ τσόντα με τους συμμαθητές σου, τότε θα γνωρίζεις ότι πολλές γυμνές γυναίκες που τρίβονται ισούνται με κάβλα. Οι φωτογραφίες των Dieux du Stade είναι ίσως η σειρά των κυριών να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Η ηδονοβλεπτική θεώρηση καταστάσεων “άντρας προς άντρα” φαίνεται ότι ανάβει εξ’ ίσου και κατ’ αντιστοιχία τις γυναίκες. Τα 200.000 αντίτυπα του ημερολογίου του 2007 αφήνουν λίγα περιθώρια για άλλες υποθέσεις.Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον στις φωτογραφίες αυτές:
Αυτή η αμιγώς αρσενική επιδειξιομανία, προς όποιον και αν απευθύνεται,γκέη/στρέητ/μπάη/θηλυκό/αρσενικό είναι τόσο γοητευτικά, υποτακτικά πρόθυμη να ευχαριστήσει. Ειδικά από παλληκάρια που ζούνε μέσα από τη δράση και την παρώθηση να κυριαρχούν.
Κολυμπώντας μέσα στα ευρώ, τα μοντέλα-αθλητές ξεχνούν ότι παραδίδουν ό,τι πολυτιμότερο θεωρείται ότι διαθέτει ο άντρας, την πρωτοβουλία και την κυριαρχία, στις πολυεθνικές που τους νοικιάζουν και στα χέρια στυλιστών, διαφημιστών, φωτογράφων και λοιπών. Αντικρίζουν παθητικά τον φακό, αφήνουν το κεφάλι τους να γείρει στον ώμο του συμπαίκτη τους, τα χέρια του να ξεκουράζονται πάνω σε αυτόν τον υπέροχο πέτρινο πισινό τους. Με άλλα λόγια, παίζουν με τη φωτιά. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι αυτοί οι “παθητικοί” αθλητές-μοντέλα είναι, πρέπει να είναι, εγγυ-ημένα ετεροφυλόφιλοι. Όπως και ορισμένοι πρωταγωνιστές σε τσόντες, είναι “εξ ανάγκης” δήθεν γκέι, μέχρι να πάρουν το χρήμα και να φύγουν. Με άλλα λόγια, μια ορισμένη δόση ομοφοβίας είναι απαραίτητη για να λειτουργήσουν οι διαφημίσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν: η εταιρίες θέλουν ν απετύχουν την πρόκληση, την αντίδραση, το σοκ, το ξάφνιασμα ίσως και τον φόβο. Ιδού κάποιοι γενναίοι άντρες που έκαναν μια βόλτα στην gayland και γύρισαν αλώβητοι. Οι προκλητικές εικόνες, μερικές κατάφωρα πρόστυχες, προκαλούν έντονο άγχος στους ετεροφυλόφιλους άντρες. Οι οποίοι,για να αποδείξουν ότι δεν γουστάρουν τους κοιλιακούς, τις φάτσες τους, το “πακέτο” κλπ, κάνουν το μόνο ηθικό και νόμιμο: βγάζουν βιαστικά την πιστωτική, αγοράζουν το σλιπάκι και φεύγουν τρέχοντας.
Οι διαφημίσεις αυτές απευθύνονται και σε ετεροφυλόφιλους και σε ομοφυλόφιλους άντρες, καθώς και σε ετεροφυλόφιλες γυναίκες. Κάθε κατηγορία μπορεί να έχει τη δική της ερμηνεία και τη δική της αντίδραση απέναντί τους. Ο καπιταλισμός, όμως, είναι εργοδότης ίσων ευκαιριών: εφ’όσον καταλήγεις στο ταμείο, τότε “όλα καλά”, χίλιοι καλοί πελάτες χωράνε.