Υπόθεσε πως αποφασίζουμε να ζήσουμε μαζί, μικρέ μου Μαρκ. Τι θα σε τραβούσε, εσένα, σ’ αυτό το σχέδιο;
Η ιδέα να δημιουργήσουμε κάτι μαζί.
Λάθος! Γιατί από τη μια μέρα στην άλλη θα μπορούσαμε να χωρίσουμε. Αυτό είναι που σε τραβάει, αυτό θα ήταν το πιο υπέροχο στοιχείο στη σχέση μας: να αγαπιόμαστε για όσον καιρό γίνεται, αλλά πάντα με τη συναίσθηση πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ σίγουρο ανάμεσά μας. Παύω να σου αρέσω; Μπραφ! Φεύγεις.

…

Το μόνο που θα μας συγκρατεί θα ’ναι η επιθυμία μας να μένουμε μαζί. Καμιά κοινωνική υποστήριξη για τη σχέση μας. Δεν θα υπάρχουν οικογένειες να μας ενθαρρύνουν. Μήτε παιδιά που θα πρέπει να αναθρέψουμε. Μήτε κοινή οικογενειακή περιουσία. Μήτε κοινά οικονομικά συμφέροντα. Δεν θα ελπίζουμε σε καμιά κληρονομιά. Δε θα κατέχουμε τίποτα από κοινού, ούτε καν μια αυτοκινητιστική ασφάλεια, μια σύνταξη που να μπορούμε να αφήσουμε ο ένας στον άλλον. Ελεύθεροι σαν τον άνεμο! Ελεύθεροι ν’ αγαπιόμαστε, ελεύθεροι να χωρίσουμε.

…

Ελεύθεροι, ελεύθεροι! Μικρέ μου Μαρκ. Αν αυτή η ευθραυστότητα σε τρομάζει, αν λαχταράς μια ταχτοποιημένη ζωή, αν χρειάζεσαι εγγυήσεις, αν λογαριάζεις το μέλλον περισσότερο από το παρόν, τότε έχεις κάνει λάθος σχετικά με τη φύση σου.

…

Ο σκοπός μας δεν είναι να περιβληθούμε με εγγυήσεις αλλά να ζήσουμε την ομορφιά ενός συναισθήματος έντονου, εφήμερου, φθαρτού, αφού η κάθε μας μέρα θα ξεκινάει μ’ ένα καινούριο θαύμα. Μονάχα το ασταθές, μονάχα αυτό που υπόκειται σε άμεση ανάκληση, αξίζει τον κόπο. Κάθε μέρα θα ξαναεπιλέγουμε ο ένας τον άλλον. Ο γάμος είναι μια επαγγελματική υπόθεση, το ζευγάρωμά μας είναι έργο τέχνης. Προτού ακόμα αρχίσουμε, θα αυτοαμφισβητηθούμε. Βλέπεις τη διαφορά, την τεράστια διαφορά με τους άλλους; Για μας δεν υπάρχει κανένας εφησυχασμός, καμιά σιγουριά. Καμιά κατοχή του ενός από τον άλλον. “Είσαι δικός μου”, “σου ανήκω”, δε θα υπάρχουν τέτοια μεταξύ μας. Έχουμε γεννηθεί μ’ αυτή την πληγή στα πλευρά…

Ντομινίκ Φερναντέζ, Η δόξα του παρία