Τα ομοφυλόφιλα άτομα δεν έχουν ανοσία στις φασιστικές παρορμήσεις.
Στο συνέδριο του 2015 του National Policy Institute, την ετήσια φιέστα του σταρ της alt-right Richard Spencer, ένα ομιλητής με το όνομα Jack Donovan παρότρυνε το πλήθος “να αφήσει τον κόσμο με τον τρόπο που εισήλθε σε αυτόν, κλωτσώντας και ουρλιάζοντας και καλυμμένος με το αίμα κάποιου άλλου”. Την ίδια χρονιά, στις σελίδες του The Occidental Observer, ενός από τα πλέον διακεκριμένα webzine των λευκών εθνικιστών, ένα άλλο μέλος της alt-right, ο James J. O’Meara, αναφέρθηκε για το πώς “πίσω από τον Νέγρο, καλά κρυμμένη, όπως πάντα, είναι η σκοτεινότερη, πιο μοχθηρή εικόνα του Ιουδαίου. Ο Νέγρος είναι η ομάδα εφόδου. Ο Εβραίος είναι ο τελικός επωφελούμενος”. Πέρα του ότι είναι ανοιχτά φασίστες και “λευκοί φυλετιστές”, οι Donovan και O’Meara έχουν ακόμα ένα πράγμα κοινό: Είναι ανοιχτά γκέι άντρες.
Στο βιβλίο του The Homo and the Negro, ο O’Meara λέει ότι οι λευκοί γκέι άντρες αντιπροσωπεύουν ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Δυτική κουλτούρα εξαιτίας της “ευφυίας” και της “ομορφιάς” τους, κι ότι οι “Νέγροι” αντιπροσωπεύουν το χειρότερο, όντες ανίκανοι για “επιτεύγματα”. Ο Donovan αποκαλεί τις γυναίκες “πόρνες” και “σκύλες” και όταν τον ρώτησαν στο Reddit για τις απόψεις του για το Ολοκαύτωμα, απάντησε, “Τι είναι αυτό το πράγμα με το Ολοκαύτωμα; Δεν ξέρω τίποτα”.
Και οι δύο έχουν γίνει μορφές με επιρροή στην alt-right. Το τρομακτικό είναι πως δεν είναι οι μόνοι γκέι άνδρες που ανταποκρίνονται σε έναν κλάδο ελαίας που προσφέρεται τελευταία από τον λευκό εθνικισμό. Το άνοιγμα αυτού του κινήματος στους cisgender άνδρες είναι μια ριζοσπαστική αλλαγή, “μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές που έχω δει στη δεξιά μέσα σε 40 χρόνια” λέει ο Chip Berlet, ένας από τους συγγραφείς του Right-Wing Populism in America. Στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την Ευρώπη, οι φανεροί γκέι άντρες δεν ήταν ποτέ καλοδεχούμενοι στις ομάδες λευκών ακραίων ρατσιστών. Η [Ku Klux] Klan και οι νεοναζιστικές ομάδες, οι κύριες προηγούμενες ενσαρκώσεις του λευκού μίσους σε αυτή τη χώρα, ήταν και ακόμα είναι βίαια αντι-ομοφυλόφιλες. Και, ενώ ένα υποσύνολο ανοιχτά γκέι ανδρών πάντα ήταν συντηρητικό (ή, όπως σε όλους τους πληθυσμούς, αδιάφορα ρατσιστικό), δεν επιζήτησαν ποτέ να ενωθούν με τη ρατσιστική δεξιά.
Έτσι ήταν πριν διάφορες ομάδες όπως το NPI, η Counter-Currents Publishing και η American Renaissance αρχίσουν να στρώνουν το χαλάκι καλωσορίσματος. Από το 2010, μερικές (αλλά σε καμία περίπτωση όλες) ομάδες στην ηγεσία του λευκού εθνικιστικού κινήματος προσκαλούν φανερούς cis γκέι άντρες για να μιλήσουν στα συνέδριά τους, να γράφουν στα περιοδικά τους και να δίνουν συνεντεύξεις στις επιθεωρήσεις τους. Ο Donovan και ο O’Meara, μακράν στα δεξιά του ατιμασμένου προβοκάτορα Milo Yannopoulos, είναι οι πραγματικοί ομοφυλόφιλοι αστέρες του λευκού εθνικιστικού κινήματος. Αλλά υπάρχουν και άλλοι στις τάξεις του, όπως ο Douglas Pearce της δημοφιλούς neofolk μπάντας Death in June. Και υπάρχουν πολύ περισσότεροι γκέι άνδρες (και μερικές τρανς γυναίκες) που έχουν επηρεαστεί βαθέως από δύο λευκές εθνικιστικές ιδέες: την “απειλή” που ασκείται από το Ισλάμ και τον “κίνδυνο” που αποτελούν οι μετανάστες.
Ο Donovan προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι όσον αφορά τις δικές του ρατσιστικές απόψεις όταν μιλάει στη κύρια βάση των οπαδών του, γκέι άντρες που τους αρέσει η μάτσο εμφάνισή του και στρέιτ άνδρες από την κουλτούρα του “pickup artist” και την “manosphere” οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να μάθουν από αυτόν πώς να είναι ανδροπρεπείς. Αντίθετα, στρέφοντας στο άλλο μισό του Ναζιστικού βιβλίου στρατηγικής, προτιμά να υπογραμμίζει το μίσος του για τη “θηλυπρέπεια”, τον φεμινισμό και την “αδυναμία”. Ένας όμορφα μυώδης άντρας 42 ετών που έχει τελειοποιήσει ένα βλοσυρό αρρενωπό ύφος στις πολλές φωτογραφίες που ο ίδιος ανεβάζει στο δικτυακό τόπο του και στη σελίδα του στο Facebook, λειτουργεί σαν δόλωμα για την υπόθεση των νεοφασιστών. Έχει στοιχηματίσει το κεφάλαιο της μπουτς γοητείας του σε ένα brand, βγάζοντας χρήματα από μια σειρά t-shirt και περικαρπίων που λένε πράγματα όπως ΒΑΡΒΑΡΟΣ και μια σειρά από βιβλία που επιζητούν να δώσουν οδηγίες τόσο σε στρέιτ όσο και σε γκέι άντρες για το πώς να γίνουν πιο αρρενωποί και συγκεκριμένα, πιο “βίαιοι”.
Ένας από τους φίλους μου στο Facebook, ένας πολιτικά liberal γκέι άντρας που θα αποκαλώ Frank, είναι οπαδός της σελίδας του Donovan στο Facebook “εξαιτίας των εικόνων. Μου αρέσει η εμφάνισή του – εννοώ, είναι καραφλός με τατουάζ. Πραγματικά αποπνέει πάρα πολύ σεξ”. Στον Frank αρέσει επίσης που ο Donovan “διαλύει όλη αυτή τη γκέι σκηνή των κλαμπ”, την οποία ο Frank βρίσκει κομφορμιστική και αποξενωτική.
Αλλά όταν ο Donovan λέει βία, εννοεί βία. Δεν πρόκειται για BDSM. “Η ικανότητα να χρησιμοποιούν τη βία αποτελεσματικά είναι η υψηλότερη αξία για τους αφέντες”, είπε ο Donovan σε μια ομιλία του 2017 σε μια φασιστική δεξαμενή σκέψης στη Γερμανία. “Είναι η κύρια αξία εκείνων που δημιουργούν τάξη, που δημιουργούν κόσμους. Η βία είναι μια χρυσή αρετή. Η βία βασιλεύει. Η βία δεν είναι κακή – είναι στοιχειώδης”. Παρόλο που ο Donovan προσπαθεί να εξορύξει μέχρι τέλους την λανθάνουσα σεξουαλικότητα της βίας, είναι, στην πραγματικότητα, εναντίον του συναινετικού BDSM, καταδικάζοντάς το σε ένα δοκίμιο του 2010 ως μέρος μιας μακριάς λίστας από κακά που νιώθει ότι διαιωνίζονται από την γκέι κουλτούρα: “ακραία ακολασία, σαδομαζοχισμός, παρενδυσία, τρανσεξουαλικότητα και επιδεικτική θηλυπρέπεια” που προωθούνται από εκείνους που έχουν “ροζ μαλλιά πανκ ροκ [και είναι] θετά παιδιά του φεμινισμού”, τους γκέι ακτιβιστές. Όχι, αυτό που επιδοκιμάζει είναι στρέιτ άτομα που πληγώνουν και σκοτώνουν άλλα άτομα.
Και περί τίνος πρόκειται όλη αυτή η βία; Περί της κατασκευής μικρών, αποκεντρωμένων “πατρίδων” σε αυτή τη χώρα διαχωρισμένες από – έκπληξη! – τη φυλή. Εναγκαλίζεται ενθουσιωδώς μια αντίληψη που η alt-right αποκαλεί “παν-αποστασία” [pan-secessionism] , υπό την οποία, όπως λέει ο Donovan στο βιβλίο του A Sky Without Eagles, “συμμορίες” από λευκούς άντρες θα δημιουργούσαν “αυτόνομες ζώνες” για τους ίδιους και τις λευκές γυναίκες, όπου οι γυναίκες “δεν θα επιτρέπονταν να ηγούνται ή να παίρνουν μέρος στην πολιτική ζωή”. Οι συμμορίες θα επέβαλλαν φυλετικές οριακές γραμμές, γιατί, όπως το θέτει ο Donovan, οι λευκοί έχουν “ριζικά διαφορετικές αξίες [και] κουλτούρες” από τους άλλους ανθρώπους και γιατί “η πίστη απαιτεί προτιμήσεις. Απαιτεί διακρίσεις”.
Σε ένα δοκίμιο του 2011, το “Mighty White”, ο Donovan λέει, “η φυλή δεν είναι το αγαπημένο θέμα μου για γράψιμο” γιατί “ξέρω πολύ καλά ότι αποσπά την προσοχή του κόσμου από τον κύριο όγκο της δουλειάς μου” για το πόσο σέξυ είναι η βίαιη αρρενωπότητα. (Αν ο κόσμος τον συνέδεε περισσότερο με τον λευκό εθνικισμό παρά με το πόσο μάτσο είναι, θα μπορούσε να βλάψει τις πωλήσεις της σειράς ρούχων του, των βιβλίων, των patch και των τατουάζ που πουλάει σε ένα γυμναστήριο της περιοχής του Πόρτλαντ). Και πράγματι, προς το τέλος του Μάη, ο Donovan ανέβασε ένα μακρύ, παραληρηματικό ποστ στον ιστότοπό του προσπαθώντας να απομακρυνθεί από τον λευκό εθνικισμό. Αυτή η ανάρτηση μπορεί να ήταν μια αντίδραση στην τεράστια δημόσια οργή στο Πόρτλαντ του Όρεγκον (όπου ζει ο Donovan), που ακολούθησε την δολοφονία από το λευκό εθνικιστή Jeremy Christian δύο ανδρών που υπερασπίστηκαν μια έγχρωμη γυναίκα σε ένα τοπικό τρένο στις 26 Μαΐου. Στο δοκίμιο, ο Donovan ισχυρίστηκε ότι δεν θέλει να οργανώσει οποιονδήποτε πολιτικά, αλλά “προτιμά απλά να κάνει παρέα στα δάση με … τους ανθρώπους που μας συνδέουν όρκοι, τη φυλή μου, τους Wolves of Vinland” – μια λευκή, “νεοπαγανιστική”, ημι-στρατιωτική αδερφότητα που έχει αναγνωριστεί ως ομάδα μίσους από το Souther Poverty Law Center. (Το μέλος των Wolves of Vinland, Maurice Michaely, πέρασε πρόσφατα δύο χρόνια στη φυλακή γιατί έκαψε μια μαύρη εκκλησία στη Βιρτζίνια).
Αλλά η πρόσφατη ανάρτηση από τον Donovan δεν σβήνει το γεγονός ότι στον ιστότοπό του επανειλημμένα έλεγε ότι πραγματικοί άντρες θέλουν να “ελέγξουν τα σύνορά μας”, επέκρινε την “αναλογία εγκλήματος μεταξύ μαύρων και λευκών”, αποκήρυξε την “βαθιά περιχαρακωμένη προκατάληψη ενάντια στους λευκούς” στην κουλτούρα μας και είπε, “Υποστηρίζω τους Λευκούς Εθνικιστές” τους οποίους “αποκαλώ … ‘The Mighty Whites’”. Πρόσφατα, πήρε με θαυμασμό μια συνέντευξη από δύο νέους άντρες που ηγούνται του ταυτοτικού κινήματος ενάντια στους Αφρικανούς και ενάντια στους Άραβες. Στο podcast του, οι άνδρες, ένας από τους οποίους παλιά ανήκε σε νεοναζιστική ομάδα στην Αυστρία, κομπάζουν που επιτέθηκαν σε ένα τζαμί και διέσπασαν ένα θέατρο μεταναστών. Έχει αρχίσει ήδη να εξυμνεί ψιθυριστά τον Julius Evola, τον Ιταλό αντι-σιμήτη και φασίστα μου κατετάγη στα SS του Χίτλερ.
Αν ο Donovan είναι μια καρικατούρα του γκέι ναζιστή ισχυρού άνδρα – σχεδόν μια ενσάρκωση της φράσης “body fascism” (η οποία χρησιμοποιούταν αρχικά από τους γκέι άντρες για να ασκήσουν κριτική την εμμονή άλλων γκέι ανδρών με τα τέλεια κορμιά γυμναστηρίου) – το ταίρι του, ο James O’Meara, είναι μια ενσάρκωση αυτού που δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε μέχρι τώρα: ναζιστικό camp. Διστάζω να γράψω αυτή την φράση, γιατί είναι σχεδόν επώδυνο να αναγνωρίζεις ότι το camp – αυτό το ανατρεπτικό, γκέι “αναποδογύρισμα” της σοβαρότητας σε παιχνιδιάρικη διάθεση και των στρέιτ αφηγήσεων σε αντίστοιχες γκέι – θα μπορούσε να εξασκηθεί από έναν Ναζί. Αλλά φυσικά και μπορεί: Αν η ανάδυση των φανερών γκέι λευκών εθνικιστών δείχνει κάτι, αυτό είναι ότι τα LGBTQ άτομα πράγματι βρίσκονται παντού, για καλό και για κακό. Και δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να θεωρούμε ότι οι ομοφυλοφιλικές αλληγορίες είναι εγγενώς και δια-ιστορικά, προοδευτικές.
Πολύ πιο femme από τον Donovan τόσο σε εμφάνιση όσο και σε τόνο, ο O’Meara γράφει για το Counter-Currents δοκίμια που εναλλάξ μειδιούν ή είναι παιγνιώδη σχετικά με τα ρούχα των αντρών, τον κρυφό Καρδινάλιο Spellman, τον “ομο-ρομαντισμό” των προσκόπων και την πολιτική οικονομία των The Gilmore Girls. Ο O’Meara αγαπά ανοιχτά τον Χίτλερ, αλλά χορεύει επίσης στους ρυθμούς του σοσιαλιστή Oscar Wilde, και, σε μια συνέντευξη στο webzine Alternative Right, παραθέτει με θαυμασμό τον “Bunny” Rogers, τον Βρετανό γκέι δανδή και ήρωα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ως λέγοντα ότι “Τώρα που σκότωσα τόσους πολλούς Ναζί, ο Daddy οφείλει να μου αγοράσει ένα μαύρο παλτό”. Αλλά οι “διασκεδαστικές” παράγραφοί του πάντα τελειώνουν με την ίδια μη παιχνιδιάρικη κατάληξη: “Οι Ιουδαίοι είναι πάντα εκεί και φράσσουν το δρόμο” σκορπίζοντας “σήψη” σε όλη την Αμερικάνικη κουλτούρα. “Ο Εβραίος” καταστρέφει επίτηδες τη χώρα κατασκευάζοντας “Νέγρους” και προωθώντας “την ξένη, άσωτη, δαιμονική κουλτούρα των Αφρικανών”. Σε ένα podcast, o Ο’Meara είπε, “Οι μαύροι γκαστρώνουν τις γυναίκες τους μόλις γίνουν 15 και έχουν 30 διαφορετικά παιδιά με 10 διαφορετικές γυναίκες” εξαιτίας της Εβραϊκής μηχανορραφίας: “το δηλητήριο που εισαγάγει ο εβραϊκός τρόπος σκέψης” προωθεί το ετεροφυλοφιλικό σεξ και την “τρέλα για τα κορίτσια” αντί για την ένδοξη gayness που θα κυριαρχούσε “αν οι Εβραίοι δεν είχαν αναλάβει το Χόλιγουντ”.
Φυσικά, ούτε ο O’Meara ούτε ο Donovan υποστηρίζουν στην πραγματικότητα τα γκέι δικαιώματα. Αυτό οφείλεται εν μέρει επειδή δεν πιστεύουν σε “πολιτικά δικαιώματα”. Παρόλο που ο O’Meara επιθυμεί να είμαι μέρος μιας φαντασιακής ελίτ ομάδας ανδρών που αγαπούν ο ένας τον άλλον και κυβερνούν την κοινωνία – η δική του εκδοχή μιας Άρειας φαντασίωσης που ονομάζεται Männerbund – δεν θέλει να υποστηρίξει, όπως το έθεσε σε μια συνέντευξη στο Alternative Right, “κάποια κλαψιάρα αδερφή που απαιτεί ‘τα δικαιώματά μου!’ … ‘τα δεινά του ομοφυλόφιλου’ είναι ένας αριστερίστικος μύθος”. Ο Donovan λέει ξεκάθαρα ότι πρέπει να δοθούν περισσότερη εξουσία και προνόμια στον στρέιτ κόσμο παρά στους γκέι, γιατί η “αναπαραγωγική σεξουαλικότητά” τους είναι ανώτερη από τη δική μας. Και οι δύο άντρες απεχθάνονται ανοιχτά τις λεσβίες και τους τρανς και τα genderqueer άτομα: Ο Donovan αποκαλεί το κίνημα των τρανς ως “άντρες που θέλουν να κόψουν τα πουλιά τους και γυναίκες που θέλουν να κόψουν τα βυζιά τους”. Και φυσικά, καμία λευκή εθνικιστική οργάνωση πουθενά δεν υποστηρίζει τα LGBTQ δικαιώματα σε κοινωνικό ή νομικό επίπεδο. Η νέα “υποστήριξή” τους περιορίζεται στο να επιτρέπουν cis γκέι άντρες που είναι λευκοί ρατσιστές να ενωθούν μαζί τους,
Οπότε γιατί οι λευκοί εθνικιστές χαμογελούν προς την κατεύθυνσή μας; Το πιο σημαντικό είναι γιατί έπιασε στην Ευρώπη. Στην Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και Σουηδία οι λευκοί εθνικιστές χρησιμοποίησαν επίτηδες LGBTQ άτομα και τους μουσουλμάνους ως σφήνα του ενός ενάντια στον άλλον. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάνω από το ένα τρίτο των Γάλλων γκέι ανδρών υποστήριξε τη Le Pen στις πρόσφατες εκλογές παρά την υπόσχεσή της ότι θα θέσει τέρμα στο ομόφυλο γάμο, και στη Γερμανία, το ακροδεξιό AfD πρόσφατα αξιοποίησε μια φανερή λεσβία τραπεζίτισσα για να είναι υποψήφια για την καγκελαρία. (Το AfD είναι ακόμα πιο εχθρικό στις πολιτικές υπέρ των γκέι από ότι είναι οι το γαλλικό National Front). Το φασιστικό κόμμα της Σουηδίας οργάνωσε μια LGBTQ παρέλαση pride που περνούσε μέσα από τις μουσουλμανικές γειτονιές και, φυσικά, στην Ολλανδία, ο Pim Fortuyn και πιο πρόσφατα ο Geert Wilders προσπάθησαν να καταστήσουν το “Ισλάμ” συνώνυμο με το “μίσος για τους γκέι. Ο τελικός σκοπός τους ήταν να κάνουν το μίσος για τους μετανάστες “προοδευτικό”.
Το άνοιγμα στους ομοφυλόφιλους, και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, είναι ένας τρόπος για να μεγαλώσει το νεοφασιστικό κίνημα. Είναι επίσης ένας τρόπος προσέγγισης των millenials, οι οποίοι είναι συνεπείς στην υποστήριξη των γκέι δικαιωμάτων ακόμα κι όταν γίνονται συντηρητικοί σε άλλα ζητήματα. Είναι μια διαβεβαίωση του γεγονότος ότι, καθ’ ορισμένους τρόπους, το ομοφυλοφιλικό κίνημα έχει ήδη κερδίσει τη μάχη για την κοινή γνώμη. Η άκρα δεξιά δεν μπορεί να μας χτυπήσει, οπότε αποφάσισε να ενωθεί μαζί μας – με τον πιο επιφανειακό τρόπο. Τελικά, είναι μια μορφή pinkwashing, το οποίο το YouDictionary ορίζει ως “η πρακτική του να αναπαριστάς κάτι … ως φιλικό προς τους γκέι με σκοπό να μαλακώσεις ή να υποβιβάσεις όψεις της φήμης του που θεωρούνται αρνητικές”. Πώς θα μπορούσε η Le Pen ή ο Wilders, ή άλλοι ανοιχτά ρατσιστές να είναι τόσο κακοί αφού αγαπούν τα ομοφυλόφιλα άτομα;
Υπάρχει κι ένα άλλο δυνητικό όφελος: Αν οι λευκοί ακραίοι ρατσιστές μπορέσουν να εξισώσουν τους “μουσουλμάνους” με τις επιθέσεις σε βάρος LGBTQ ατόμων – και γυναικών – θα μπορούσαν να έχουν τη δύναμη να ελκύσουν liberal και κεντρώους σε ένα είδος αντι-μεταναστευτικής “μεγάλης πτέρυγας”. Αυτό θα συμπλήρωνε την προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τον ρατσισμό ως “υπερ των εργατών”. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση που τόσο ο Donovan όσο και ο O’Meara βλέπουν τους εαυτούς τους ως αντι-καπιταλιστές. Όπως οι πολλοί γκέι άντρες που κατατάχθηκαν στα SA του Χίτλερ (η μονάδα υπό την ηγεσία του του ανοιχτά γκέι Ερνστ Ρεμ), βλέπουν ότι ένα κίνημα σαν των Ναζί προσφέρει κατά κάποιον τρόπο σωτηρία και από την αντι-γκέι και από την οικονομική καταπίεση. (Φυσικά, ο Χίλτερ τελικά έσφαξε τον Ρεμ και τους άλλους γκέι άνδρες των SA τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών).
Η ακροδεξιά προσπαθεί να αποπλανήσει τους γκέι άντρες με μερικούς από τους ίδιους τρόπους που το πρώιμο Ναζιστικό κίνημα ανοίχτηκε σε αυτούς, πριν το κλάδεμα των ομοφυλόφιλων στο όνομα των φασιστικών ιδανικών. Μόνο δύο μέρες μετά τη σφαγή στο ναιτ-κλαμπ Pulse στο Ορλάντο την προηγούμενη χρονιά, ο λευκός εθνικιστής και παραγωγός meme (και περήφανος ομοφοβικός) Butch Leghorn έγραψε στον alt-right ιστότοπό του The Right Stuff ότι “Αυτοί οι πυροβολισμοί [είναι] ένα πολύ πολύτιμο ζήτημα σφήνας … Απλά πρέπει να τη χτυπήσουμε με το σφυρί … Να εξαπλώσουμε αυτή τη συνάντηση. Να καθοδηγήσουμε τη σφήνα. Να σπάσουμε τον συνασπισμό τους. Να κάνουμε cool να είσαι αντι-μουσουλμάνος εξαιτίας του liberalism”. Ο Butch και οι ακτιβιστές που είναι μαζί του κυκλοφόρησαν μια πληθώρα από meme για την περίσταση με, για παράδειγμα, μια σημαία του ουράνιου τόξου και τις λέξεις FUCK ISLAM και τις φράσεις “Το να είσαι υπέρ του Ισλάμ σημαίνει ότι είσαι ενάντια στους Γκέι … ο Μπαμπάκας θα χτίσει ένα τείχος και θα σε κρατήσει ασφαλή”. Ο Leghorn είπε στο The Right Stuff: “Σπρώχνουμε τώρα αυτή τη σφήνα όσο πιο βαθιά μπορούμε ώστε να σπάσουμε τον συνασπισμό υπέρ των γκέι και να τον οδηγήσουμε στο στρατόπεδο του Trump”.
Ένα από τα πολλά γκέι άτομα που έλαβε, και ξεκίνησε να στέλνει αχόρταγα, τέτοια meme ήταν ο Peter Boykin, ένας 39χρονος, παντρεμένος, λευκός από τη Βιρτζίνια που οκτώ χρόνια πριν ήταν καχύποπτος για τον Ομπάμα γιατί, όπως μου είπε σε μια τηλεφωνική συνέντευξη, “Το όνομά του είναι σαν Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δεν έχουμε το πιστοποιητικό γεννήσεώς του και ήρθε από το πουθενά”. Ο Boykin, που μεγάλωσε με συντηρητικούς καθολικούς γονείς που είχαν διαδηλώσει υπέρ του Ρόναλντ Ρήγκαν, ίδρυσε μια οργάνωση με το όνομα “Gays for Trump” αφού παρακολούθησε ένα πάρτι με το ίδιο όνομα στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων τον προηγούμενο Ιούλιο. Μετά τους πυροβολισμούς στο Pulse, λέει, “ο κόσμος ερχόταν μαζικά στην ομάδα. Ήταν σαν μια έκρηξη”. Ο Boykin λέει ότι δεν φοβάται το αντι-γκέι ιστορικό του γενικού εισαγγελέα Jeff Sessions: “Όταν τον συνάντησα, μου έκανε χειραψία και έβαλε μάλιστα την επαγγελματική μου κάρτα στο παλτό του. Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Δεν νομίζω ότι είναι καθόλου αντι-γκέι”. Αλλά ο Boykin ανησυχεί βαθέως για τους μουσουλμάνους μετανάστες (οι οποίοι, σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση από την Pew, είναι στην πραγματικότητα πιθανότερο να πιστεύουν στην ανοχή της ομοφυλοφιλίας απ’ ό,τι οι ευαγγελικοί χριστιανοί) που θέλουν να του κάνουν κακό: “Συνέχεια βλέπω βίντεο που μου στέλνει κόσμος όπου αποκεφαλίζουν εκείνα τα 13χρονα αγόρια και πετάνε κόσμο από τις ταράτσες”.
Ο επί μακρόν LGBTQ οργανωτής Scot Nakagawa αντιμάχεται τα λευκά εθνικιστικά κινήματα για πάνω από 30 χρόνια, και είναι τώρα μείζων συνεργάτης στο ChangeLab, μια δεξαμενή σκέψης πάνω στη φυλετική δικαιοσύνη. Ο Nakagawa λέει “Πρέπει να θυμόμαστε ότι ακόμα και οι ρατσιστές γκέι άντρες είναι ακόμη πολύ ευάλωτοι στις διακρίσεις” γιατί είναι γκέι. “Όταν κάποιος βρίσκεται κάτω από επίθεση” — όχι από φαντάσματα μουσουλμάνων, αλλά από πραγματικούς κυνηγούς των γκέι από τη γειτονιά – “σηκώνει κανείς όποια ασπίδα μπορεί”, ακόμη και ασπίδες όπως ο ρατσισμός που δεν πρόκειται να καταπολεμήσουν την πραγματική απειλή. Στα γραπτά του Donovan, είναι καθαρό ότι είναι αυτό που τον τρομοκρατεί περισσότερο απ’ όλα είναι η “αδυναμία”, ιδιαίτερα η ανδρική αδυναμία. (Σημειώνει ότι νιώθει “αποκρουστικός” αν δεν πάει σε ένα γυμναστήριο “για λίγες μέρες”.) Δεν χρειάζεται ψυχαναλυτής για να μαντέψει ότι, κατά βάθος, νιώθει βαθιά αδύναμος και ευάλωτος. Ο O’Meara, από τη μεριά του, φοβάται ότι θα καταστραφεί από την αφροαμερικάνικη και εβραϊκή “σαπίλα” και μόλυνση. Δεν χρειάζεται ψυχαναλυτής για να μαντέψει κανείς ότι αισθάνεται βρώμικος και σε κίνδυνο να παρακμάσει από μέσα.
Αντί απλά να διαγράψουμε τους γκέι άντρες που μπορεί να ελκύονται από τον λευκό εθνικισμό, ο Nakagawa λέει: “Είναι πραγματικά σημαντικό να σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους”. Ο Nakagawa νιώθει ότι η αριστερά έχει συμπεριφερθεί υπερβολικά συχνά λες και ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι ζητήματα προσωπικού χαρακτήρα, αντί για βαθιές κοινωνικές δομές που οι ελίτ – το 1 τοις εκατό – χρησιμοποιούν για να εδραιώσουν την εξουσία τους.
“Είναι κακή επιλογή να φαντάζεσαι ότι όλοι αυτοί οι άνδρες είναι απίστευτα πλούσιοι”, προσθέτει. Αντί να δαιμονοποιούμε τους άντρες που μπορεί να εύχονται θερμά για μια ισχυρή αδερφότητα για να τους προστατεύσει σε μια κοινωνία που είναι αυξανόμενα μη ασφαλής και δεν προσφέρει πνευματική ικανοποίηση για όλους μας, θα έπρεπε να αντι-οργανωθούμε μεταξύ τους και να έχουμε τις ερευνητικές και με δέσμευση συζητήσεις για τον ρατσισμό και τον σεξισμό που υπερβολικά συχνά διαφεύγουν της γκέι κοινότητας. Σε αυτούς τους καιρούς μεγάλου κινδύνου και για τους LGBTQ και για όλη τη χώρα, ο μόνος πραγματικός τρόπος για να καταπολεμηθεί ο φασισμός είναι να προσφέρεις ένα ανταγωνιστικό όραμα, για μια κοινωνία που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες όλων αντί, όπως θα το έθετε ο Donovan, τις ανάγκες “των λύκων” που αναζητούν να επιβεβαιώσουν “κυριαρχία και έλεγχο”. Γιατί στο τέλος της μέρας, κανένας από εμάς δεν είναι λύκος – ή για να το πω με έναν άλλο τρόπο, ακόμα και οι λύκοι είναι ευάλωτοι.