Το 1999, έγραψα μια νουβέλα που ονομαζόταν The Child για μια σεξουαλική και αισθηματική σχέση μεταξύ δύο ανδρών: ενός 15χρονου κι ενός 40χρονου. Ήταν επηρεασμένη από μια υπόθεση στο New Jersey όπου ένας νεαρός άντρας, ο Sam Manzie, μπήκε στο δίκτυο ψάχνοντας έναν μεγαλύτερο εραστή. Όταν ο φίλος τους συνελήφθη αργότερα από μια επιχείρηση του FBI, ο Sam εκτέθηκε στην ομοφοβική του οικογένεια και στην πολιτεία. Είχε μια ψυχωσική κατάρρευση και δολοφόνησε ένα μικρό αγόρι. Ειρωνικά, και τραγικά, η πολιτεία τότε τον δίκασε ως ενήλικα, ενώ ακόμα επέμενε ότι σε σχέση με τον εραστή του ήταν ακόμα παιδί. Αυτή η ερώτηση του να θεωρείσαι υπερβολικά νέος για ηδονή αλλά αρκετά μεγάλος για τιμωρία μου κίνησε την περιέργεια.
Μέχρι εκείνη την εποχή, όταν μεγάλωνα, ήταν σύνηθες για τους γκέι άντρες στον κόσμο μου να περιλαμβάνουν ανοιχτά το σεξ που έκαναν ως έφηβοι με μεγαλύτερους άνδρες ως ένα τακτικά αναφερόμενο και θετικό κομμάτι των ιστοριών coming out τους. Δεν υπήρχε στίγμα στη συζήτηση τέτοιων εμπειριών, ακόμα κι αν οι σχέσεις ήταν κοινωνικά υπερβατικές – και εμφανίζονταν εμφανώς στα έργα συγγραφέων όπως το The Beautiful Room Is Empty του Edmund White και στις ιστορίες του John Preston για τα εφηβικά του χρόνια.
Αλλά ορισμένες αλλαγές παραδείγματος συνέβησαν στα τέλη του εικοστού αιώνα. Τα δεδομένα του σεξ μεταξύ των γενεών δεν αποκρύβονταν, αλλά – στη Δύση – οι γκέι άντρες κοιτούσαν για αιώνες στους Έλληνες για την επιβεβαίωση του έρωτα μεταξύ των γενεών και τη λατρεία την νεανικής ανδρικής ομορφιάς. Ο αισθητικός μετασχηματισμός που επήλθε με τον Oscar Wilde και την πρόσθεσης του camp στους κλασικούς, έγινε πιο ορατή μέσα από την καταστροφική του σχέση με έναν νεότερο άντρα, τον Lord Alfred Douglas. Η Γκέι Απελευθέρωση, φυσικά, ανήλθε ως ένα κίνημα σεξ και έρωτα, επιζητώντας να διευρύνει τις δυνατότητες για όλους τους ανθρώπους στα πεδία της επιθυμίας, της εξερεύνησης, του έρωτα, του φύλου και των σχέσεων. Η ηλικία συναίνεσης ήταν ένα κεντρικό θέμα στις συζητήσεις εκείνης της εποχής – με ομάδες όπως η Gay Youth και η North American Man/Boy Love Association (NAMBLA) να έχουν οργανωτικούς δεσμούς γύρω από το θέμα. Καθώς η κοινότητα ιδρυματοποιήθηκε, η NAMBLA – μια οργάνωση που πρέπει να επανα-ιστορικοποιηθεί – ήταν η πρώτη γκέι οργάνωση που εξαιρέθηκε, σε ένα πέλαγος ισχυρισμών, από το LGBT Center στη Νέα Υόρκη, μια διάκριση που μοιράστηκε μόνο με το New Alliance Party και τους Palestine Solidarity Activists (οι τελευταίοι αποκαταστάθηκαν μετά από διαμαρτυρίες χιλιάδων ατόμων για δύο χρόνια). Αλλά η απλή αναγνώριση του εφηβικού ανδρικού σεξ με ενήλικες άντρες, ως μια κοινή πλευρά της γκέι εμπειρίας – θα έλεγα – σταμάτησε απότομα, κατά την ανεπίσημη άποψή μου, λόγω τριών γεγονότων.
1. Αρχίζοντας από τα τέλη των 1980s, η Καθολική Εκκλησία βρέθηκε εμπλεγμένη σε σκάνδαλα. Και πάλι, αυτό είναι ένα συμβάν που χρήζει πραγματικής δουλειάς από ένα πραγματικό ιστορικό για να γίνει αντιληπτό σε ένα κουήρ πλαίσιο, αλλά η επί μακρόν σεξουαλική κακοποίηση από τους ιερείς άρχισε να εκτίθεται ευρέως. Έγινε σαφές ότι οι σεξουαλικοί περιορισμοί και οι κοινωνικές δυσλειτουργίες του κλήρου είχαν δημιουργήσει μια κουλτούρα στην οποία σημαντικό μέρος έπαιζε η σεξουαλική κακοποίηση. Σημαντικότερα, η ιεραρχία της Εκκλησίας είχε αποκαλυφθεί ότι ευνοούσε και ενθάρρυνε την κακοποίηση, καλύπτοντας κατηγορίες και τοποθετώντας τους κατηγορούμενους ιερείς σε άλλες θέσεις. Εντούτοις, πιστεύω ότι η πραγματική εκμετάλλευση από τους ιερείς έφτασε να συγχέεται με την παράλληλη πραγματικότητα της γκέι σεξουαλικής έκφρασης στον καταπιεστικό κόσμο του Καθολικισμού. Η γκέι επιθυμία για νεαρούς άντρες, που ζούσαν σε μια καταπιεστικά ομοφοβική κι εν τούτοις ανδροκρατική και ομοκοινωνική κουλτούρα της Καθολικής Εκκλησίας, είχε μέσα έκφρασης μέσα στην γκέι υποκουλτούρα της Εκκλησίας. Και καθώς κάποιες από αυτές τις σχέσεις είδαν το φως, έφτασαν να συγχέονται με κακοποίηση. Πιστεύω ότι η απόδειξη για αυτή τη σύγχυση είναι ότι η δημόσια συζήτηση για τις κακοποιήσεις των ιερέων δεν περιελάμβανε επίσης μια αναδυόμενη κατηγορία γκέι ανδρικής επιθυμίας και σεξουαλικότητα εντός της Εκκλησίας. Όλη η ανδρική σεξουαλικότητα στο πλαίσιο της Εκκλησίας πλαισιώθηκε ως “κακοποίηση” στη λαϊκή συζήτηση.
2. Γύρω στα 1990s, οι οικιακοί υπολογιστές καθίσταντο οικεία τμήματα των ζωών των μικροαστών ακόμα και τμήματος της εργατικής τάξης. Αναμφίβολα η εργοδοσία είχε μετατρέψει τα σπίτια σε χώρους εργασίας, πράγμα που παρενέβαινε στην ιδιωτικότητα. Και η ιδιωτικότητα η ίδια γνώριζε διακυμάνσεις καθώς επαφές, πληροφορίες και σχέσεις καθίσταντο διαθέσιμες με νέους τρόπους. Οι πραγματικοί φίλοι μπορούσαν να μπλοκαριστούν, ενώ ξένοι να γίνονται λάφυρο. Το Internet dating έκανε την σεξουαλική επαφή με τον “ξένο” αυξανόμενα εφικτή. Η διαθεσιμότητα του ιντερνετικού πορνό επέτρεπε στον οποιονδήποτε να δει οποιαδήποτε πράξη ή γυμνό σώμα για το οποίο είχε περιέργεια ή έλξη. Τόσο οι σεξουαλικές πραγματικότητες όσο και οι φαντασιώσεις φούσκωσαν. Και καθώς οι υπολογιστές διέκοπταν τις οικογενειακές σχέσεις και γίνονταν εργαλεία απόδρασης, οι σχέσεις των παιδιών με τους υπολογιστές έγιναν πεδίο σύγχυσης. Σε αυτό το περιβάλλον, το άγχος για την ενσωμάτωση των υπολογιστών, ως αντικείμενα ηδονής, στην καθημερινή ζωή άναψε τις φλόγες για δημόσιους πανικούς για “αρπακτικά του ίντερνετ” και άλλους εξωτερικούς ενήλικους κινδύνους για τα παιδιά. Η πιθανότητα για ον-λάιν αρπακτικά κατέστη εθνική εμμονή, με τα τηλεοπτικά προγράμματα να αφιερώνονται στην παγίδευση ανδρών. Φυσικά αυτή η εμμονή στους άγνωστους, ξένους ενήλικους που ήταν επικίνδυνοι για τα παιδιά μέσω των μηχανών θόλωνε τον πάντοτε παρόντα κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μέσα στα ίδια τα σπίτια τους.
3. Καθώς η κρίση του AIDS εξανάγκαζε μαζική γκέι ορατότητα, ειδικά μέσα από τα άλλοτε περιορισμένα μαζικά μέσα, οι πολιτικές της γκέι ευπρέπειας στον αγώνα για τον ομόφυλο γάμο έθετε ως προτεραιότητα εικόνες γκέι σχέσεων και σεξουαλικότητας βασισμένων στο κυρίαρχο ετεροφυλοφιλικό μοντέλο. Σε αυτό το σημείο καμπής της χιλιετίας, αυτές οι ιστορίες για επιθυμητό και θετικό γκέι ανδρικό σεξ διαμέσου των γενεών εξαφανίστηκε από τον δημόσιο λόγο. Ο γκέι γάμος έδωσε έμφαση στο λευκό κατάλληλο ζευγάρι, μια ψευδαίσθηση μονογαμίας και υπονοούμενης οροαρνητικότητας, ως τα πρότυπα μοντέλα. Αυτό ήταν μέρος της διαγραφής της έννοιας της κουήρ σεξουαλικής κουλτούρας ως κάτι διαφορετικού από τις ετεροφυλοφιλικές προσδοκίες και πρότυπα.
Της Sarah Schulman