Μέχρι σήμερα, θεωρούσα μυστηριώδη συγκυρία ότι ανέτρεχα στην παρακάτω ιστορία του Robert Kirby μόνο όταν κάτι κακό και δυσοίωνο αναδυόταν από μέσα μου (ή ερχόταν από μακριά – εξαρτάται από τις φιλοσοφικές κλίσεις σου το πώς θα το δεις).

Την πρώτη φορά έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη για τέσσερις μήνες, εξερχόμενος δώδεκα κιλά ελαφρύτερος και με τις πρώτες ρυτίδες στο νεανικό μου πρόσωπο. Την δεύτερη, μόλις είχε ξεκινήσει με ένταση ένας κύκλος αυτοτραυματισμών, που αραίωσαν σιγά-σιγά, για να σταματήσουν μετά από ένα εξάμηνο.

Τώρα τι ζητώ και θέλω να ανεβάσω την ιστορία του Kirby στο μπλογκ; Ίσως γιατί έχω κυριευθεί εδώ και καιρό από ένα μοιραίο, σταθερό και τρομαχτικά νηφάλιο “ναι” ως απάντηση στο “μοναδικό πραγματικό φιλοσοφικό ερώτημα” που υπάρχει για τον Καμύ. Και επομένως θέλω απεγνωσμένα να πιστέψω την εναλλακτική απάντηση του τελευταίου καρέ στο ερώτημα “Ώστε έτσι είναι η [σκατο]ζωή;”. Συντρόφισσες, καλησπέρα.