Έχω δει όλες τις συναυλίες Diamanda Galas στην Ελλάδα, με εξαιρεση τις τελευταίες εμφανίσεις στο Παλλάς: προτιμώ να τα ακούω από το CD δίχως τις avantgarde μαντάμες που ζητάνε Μπέλλου. Εδώ λοιπόν βλέπουμε και απολαμβάνουμε ένα μοναδικό έργο τέχνης. Στον ήχο είναι η Diamanda που τραγουδά “Είμαι ο Αντίχριστος” καταμεσίς της επιδημίας. Τα visuals είναι συρραφή από ταινίες του Kenneth Anger. Είμαστε τυχεροί που κάποιο μουσείο διέσωσε τις κόπιες από τις ταινίες του διότι χρονολογούνται από τη δεκαετία του 50 και φεύγα. Τεχνικά επομένως ο Anger δεν είναι queer cinema διότι μιλάμε για προ-Stonewall καταστάσεις, πρακτικά όμως ήτανε δεκαετίες μπροστά από την εποχή του. Αν και υπήρξε η υπόσχεση εκ της Diamanda ότι δεν θα πάψει ποτέ να τραγουδά τον “Αντίχριστο” και πόσα άλλα για εμάς, οι συμφωνίες είναι για να αθετούνται. Εκείνη τη φορά λοιπόν που εμφανίστηκε στο Ολύμπιον, πήγανε όλοι και πήγα κι εγώ. Στο δρόμο που επήγαινα είχε ένα γκαβλάκι πανκ στα μαύρα με τη φιλενάδα του. Σεληνιάζεται ξαφνικά το γκαβλάκι, αρχίζουν οι σπασμοί, ουρλιαχτά, παρατάει και τη φιλενάδα του και σκούζει “Sono L’ Antichristo, Sono L’ Antichristo, Sono L’ Antichristo” εκτός ελέγχου. Είπα να πάω να τον μαζέψω και τα λοιπά αλλά πρόλαβε η γκόμενα και τον αγκαλιασε. Με τα πολλά μπήκαμε και της είπαμε ότι υπάρχει παραγγελιά να μας το ερμηνεύσει, το θέλει ο λαός. Μας απάντησε ότι αυτά είναι αλλοτινής εποχής και δεν θα το πει ξανά. Τώρα όλοι λίγο πολύ ξέρουν ότι η φάση αφορά ουσιαστικά μια πούστικη ψωλοχυμένη κωλότρυπα που, θέλημα Κυρίου, έχει γίνει τάφος ελέω AIDS. Και έχει διευκρινήσει η ίδια για τον εωσφορισμό της ότι βεβαίως δεν πρόκειται για τον Αντίχριστο μεταλλοειδών συγκροτημάτων αλλά για τον ήρωα, τον παρία, τον Φέροντα το Φως. Είναι τόσο απλό λοιπόν: κάθε φορά που γαμιέστε, στην ουσία κάνετε μια καλή πράξη, πάτε τον κόσμο ένα κλικ πιο πάνω, προωθείτε την εξεγερτική διάθεση, φέρετε το φως. Μπράβο βρε! Αλλά για να πιασει το τρικ θα πρέπει να καταλάβετε ότι ο μαυροντυμένος πάνκης είναι ο φίλος σας κι όχι οι 200 εκκλησίες της πόλης που παίζουν ταυτόχρονα το ίδιο ρεφρέν: “αγαπάτε αλλήλους”. Η 201η εκκλησία, που είναι το Thessaloniki Pride, θα ήθελε να δει μια παρέλαση αγγέλων. Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα είχαν για αυτό τα μιας δεκαεπενταετίας χύσια αδερφών πάνω στα οποία είναι θεμελιωμένη η βάση του δημαρχείου μας. Η σωστή βάση είναι το ήμισυ του παντός: οδηγεί σε καλό φινάλε.