1993. Έξω από το στούντιο του Ράδιο Κιβωτός, στην οδό Καραϊσκάκη κοντά στη Σχολή Τυφλών, περίμενε ένα παρατημένο αγόρι, ένα αγόρι που ερχόταν ξανά και ξανά και κοίταζε μέσα. Μια μέρα το πλήσιασαμε και του μιλήσαμε: Πώς σε λένε, βρε; Γιάννη, μας είπε. Αντε έλα μέσα, μη στέκεσαι στο κρύο. Κι έτσι ο Τζώννυ ήρθε στην ομάδα μας — ήτανε ακόμα παιδάκι.
Ερχότανε συχνά στις συνελεύσεις με παρέα, δλδ κάποιο τεράστιο LP που κουβαλούσε πεισματικά σαν εικόνισμα. Ακόμα θυμάμαι μερικά από αυτά: Portishead, Chemical Brothers και τον δίσκο των Sonic Youth με το πλυντήριο.
Μετά έφυγε φοιτητής στο Μάντσεστερ ακριβώς τη στιγμή που ξεκινούσε το κίνημα του ρέηβ. Κι ο Τζώννυ ήταν ρέηβερ — μας έστελνε ανταποκρίσεις από κλαμπ, από ψωνηστήρια, το Κανάλι, από ναρκωτικά. Και το καλοκαίρι τον περιμέναμε πίσω στη Θεσσαλονίκη όπου επέστρεφε γεμάτος παράσημα, με δύο και τρία αφροδίσια μαζί, κλεισμένος στο Λοιμωδών με ηπατίτιδα.
Έμεινε μαζί μας μέχρι πραγματικά το τέλος, μέχρι που τα είχαμε παίξει όλοι και τρία εναπομείναντα άτομα κάναμε την τελευταία συνέλευση στο στέκι της Ιατρικής. “Έχει ασφαλίτες, το νου σας!” φώναζε κι εμείς του λέγαμε δεν έχει κανέναν εδώ στα γρασίδια, Τζώννυ.
Μα οι ασφαλίτες ήρθανε, και ήρθανε και πολλοί άλλοι. Γιατί ο Τζώννυ είχε πια καεί από τα ναρκωτικά διάγνωση ψυχωσική συνδρομή σχιζοφρένεια.
Τον έχασα για 10 και βάλε χρόνια. “Είναι υπέροχα, Άρη μου, ω, είναι ειναι υπέροχα” φώναζε πριν κατι μήνες, καμμένη πουστάρα πια και με τη βούλα. Συχναζε στα ουρητήρια του Λευκού Πύργου και στη “Βίλμα” και συνέχιζε να αγοράζει τέκνο βινύλια — η συλλογή του ήταν τεράστια.
Πέθανε κεραυνοβόλα από καρκίνο στην ηλικία των 39 ετών. Στη κάσα του απιθώσαμε ένα LP 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΚΝΟ ή κάτι τέτοιο.
Μια μέρα καταφερα και του πήρα μια συνέντευξη, ως ψυχιατριζόμενος προς ψυχιατριζόμενο. “Υπήρξε ποτέ περίοδος στη ζωή σου που να ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος;” Οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν και δίχως δισταγμό είπε “Ευτυχισμένος δεν με νοιάζει, ανέμελος ναι: Θεσσαλονίκη 1993-1998 Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης!” Τζώννυ μου, Τζώννυ μου, πόσο σε νιώθω…
Αλλα κάτι είχε το νερό που πίναμε τότε, ή ίσως ο αέρας, οι μισές πουστάρες από τότε που ξερουμε την τύχη τους είναι τρελές ή μισότρελες. Ίσως περάσαμε τόσο υπέροχα που δεν μας χωρά πια η τωρινή πραγματικότητα.
Εκλαψα λίγο στο σπίτι του Τζώννυ το τελευταίο βράδυ. Για κείνον, για όλους μας μα πιο πολύ για εμένα. Και έγραψα αυτές τις γραμμές για να μη χαθεί τελείως η μνήμη του σ αυτή την πόλη. Και μαζί με τα 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΚΝΟ, αφήνω εδώ και μερικά κλιπ δικά μας/του από τον “ποθο” για να του κάνουν παρέα.
Σε φιλώ
