Θεσσαλονίκη, 199-κάτι, μόλις είχε προβληθεί το Paris Is Burning. Μας σταματάνε βραδιάτικα τρεις σύντροφοι αγχωμένα Ναυαρίνου με Καμάρα ούτε “γεια” δεν είπανε. “Πώς να σας λέμε εσάς; Ομοφυλόφιλους, γκέι, αδερφές; Πώς θέτε να σας λέμε εσάς;”

Τα λαμπάκια από όλα τα τοστάδικα και κρεπατζήδικα αναβόσβηναν μαζί, Ναυαρίνου με Καμάρα μετά τα μεσάνυχτα, η αγαπημένη μου ώρα και μέρος, τα νέον έφεγγε παρακαλετά, η νύχτα αρχίζει, μια ακόμα νύχτα αρχίζει, κάθε στενό, κάθε πρόστυχη γωνιά είναι δικιά μου– “Ε, πώς να σας λέμε εσάς, ε;”

“Π–ο-ύ-σ-τ-η-δ-ε-ς”.

Η Θεσσαλονίκη Φλέγεται.