Η Sontag ταυτοποιεί το camp ως “μια αισθαντικότητα που μετατρέπει το σοβαρό στο επιπόλαιο” (καθιστώντας το άρθρο της ένα άλλο είδος προδοσίας εφόσον παίρνει το camp υπερβολικά στα σοβαρά), και ως ζήτημα “γούστου” που “κυβερνά κάθε ελεύθερη (σε αντίθεση με τη συνηθισμένη) ανθρώπινη απόκριση”. Το camp, επομένως, είναι επίσης είναι τόσο μια υπαρξιακή κατάσταση όσο και αισθαντικότητα: μια τεράστιων διαστάσεων σοβαρή και εμβριθής επιπολαιότητα. (…) Θα επιχειρηματολογήσω τώρα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή, όλος ο γαμημένος κόσμος είναι camp.
–Bruce LaBruce