a message from our sponsors
Leave a comment

Για τον Paul Simonon

Άρχισα να ακούω αναγκαστικά The Clash όταν άρχισα να κάνω παρέα με τον μικρότερο αδερφό του πάνκη του χωριού, δηλαδή με μια μικρογραφία του Paul Simonon στα πολύ νιάτα του εκεί κάπου στα καπνοχώραφα των Σερρών. Θυμήθηκα κι αυτήν την επιθυμία διότι μάλλον έχει έρθει η στιγμή που έρχεται σε πολλούς ανθρώπους, η στιγμή που στέκεσαι εμπρός στον δικαστή σου, αλλά οι τυχεροί τη ζουν λίγο πριν πεθάνουν. Εγώ όχι. Με άλλα λόγια, ας το παραδεχτώ, ζω καθημερινά έναν μικρό θάνατο πια και είναι τόσο παράξενο που φιλίες και συντροφικές σχέσεις ρέουν, αιμορραγούν και φεύγουν σαν άμμος από τα χέρια μου. Σε αυτό το παιχνίδι όπου όλα καταρρέουν σχεδόν από μόνα τους, μένουν οι αναμνήσεις κι οι πολύ παλιές επιθυμίες. Ε, δεν πήγα και πολύ μακρυά στη ζωή μου, ξέφυγα από τα σερραϊκά καπνοχώραφα όχι όμως κι από ωραίους γκόμενους, περίπου σαν τον Paul Simonon ένα πράγμα. Στο Λύκειο λοιπόν έκλαιγα για τον μικρότερο αδερφό του πάνκη του χωριού, και πάντα για τον μικρότερο αδερφό, για τον γιο των πατεράδων τους υπέφερα αλλά τώρα πια έχω καταφέρει να συμμαζευτώ: όσο κι αν με θεωρούν κολλημένο σε όλα μου, τουλάχιστον δεν κλαίω πια, δεν ξενυχτώ για αγόρια διότι κατάφερα κι εγώ να είμαι cool. Όμως η γιατρός μου έχει φρικάρει, νομίζει ότι είμαι τελείως ψυχωσικός, με έχει δώσει κι Aloperidin για να μην είμαι βίαιος και Zyprexa αν δεν πιάσει το Aloperidin που το παίρνω γιατί δεν πιάνει το Solian. Κι εγώ θολωμένα καρφώθηκα σε μια πινακίδα NO PARKING κι έχω τώρα μια τεράστια πληγή στο κούτελο not unlike την πληγή στην καρδιά μου. Ίσως να έχω φτάσει στο σημείο που φτάνουν οι άνθρωποι που αποκαλούμε παππούδες και περιμένουν τους γερμανούς που ξανάρχονται και το σήμερα απλά δεν υπάρχει. Ίσως το μόνο που απομένει είναι μυρωδιές και γκάβλα από ανοιξιάτικα βράδια όταν ήμουν πιτσιρίκι. Ίσως νόμισα ότι ικανοποίησα σχεδόν όλες τις φαντασιώσεις μου, όχι μόνο σεξουαλικές, αλλά δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα. Ίσως τελικά δεν κατάλαβα ποτέ τι στο διάολο θέλω. Και μάλλον αυτό είναι η διαφορά ηλικίας: είναι τελείως αναμενόμενο στα 22 σου, όμως στα 42 σου είναι καλό να έχεις μάθει 2-3 πράγματα τουλάχιστον. Αυτό όμως που θα σας πω όμως, και δεν θέλω καμία αντίρρηση πάνω σε αυτό, δεν το έμαθα τώρα, το ήξερα από πάντα: ο Paul Simonon ήταν τρελό γκαβλάκι.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.