queer
Leave a comment

Μια ακραία περίπτωση αντικειμενοποίησης

Κάποτε είχα ένα γκόμενο από αυτούς που λέμε όμορφα άσχημοι. Εμένα μου άρεσε που ήταν αδύνατος (σχεδόν σε “παθολογικό” βαθμό), άτριχος, και παιδικά αφελής και πολύ συναισθηματικός με έναν απλοϊκό, ρηχό τρόπο. Ένα μεγάλο παιδί, που παιδί ήταν και ηλικιακά. Κοινώς ένιωθα πως έπαιζα στη χαμένη παιδική χαρά μου μαζί του. Τον γούσταρα πολύ για αυτά που έκανε, τις κινήσεις του, τα βλέμματα του, τη γλώσσα του σώματος, την αγαρμποσύνη αλλά και ένα πείσμα – πάντως όχι τόσο για το περιεχόμενο του λόγου του. Και ήθελα πολύ σεξ με ένα τρόπο που να απολαμβάνω την αίσθηση όλου του κορμιού του. Φασωθήκαμε ξεδιάντροπα ένα βράδυ στο Zenit, στρεητάδικο κατά κύριο λόγο, και τα μαγνητισμένα μάτια και κορμιά μας δεν επέτρεψαν σε κανέναν να ξεστομίσει καμία μαλακία ή σχόλιο για αυτό. Είχε τσαγανό κι αυτός. Λατρεία μου!

Πιο πολύ όμως επικεντρωνόμουν στην επίπεδη κοιλιά του. Όχι 6-pack, απλά μια παιδική σφιχτή επίπεδη κοιλιά και τα κόκαλα της λεκάνης που ξεπετάγονταν ηδονικά και λίγα από το rib cage. Τις πρώτες 10 μέρες με γαμούσε, όπως συμβαίνει συνήθως, και μετά τον γύρισα, τον έβαλα από κάτω και του έδωσα να καταλάβει. Είχε πολλά κουσούρια που ήταν εκνευριστικά κι απλά λάτρευα να τον εκνευρίζω τρυφερά και γλυκά. Θυμάμαι που είχε ένα σημειωματάριο στο πεντακάθαρο γραφείο του, τέλεια τοποθετημένο παράλληλα με την ορθή γωνία ΧΥΖ του τραπεζιού και δίπλα δύο στυλό απολύτως παράλληλα μεταξύ τους και σε αυτό, στην ενδεδειγμένη απόσταση. Του τα ψιλοανακάτευα κρυφίως να να ξέρει ότι έχει κι εμένα στη ζωή του και έλιωνα όταν την άλλη μέρα όλα βρίσκονταν με αρχιτεκτονική ακρίβεια στην ίδια, σωστή και ενδεδειγμένη θέση τους. Αυτά είναι ερωτικά παιχνίδια, φίλε μου! Μείναμε μαζί 1 μήνα περίπου και έφυγα γιατί ένιωθα ανάγκη να εξελιχτώ δίχως κάποια δέσμευση στη ζωή μου. Ακόμα χαιρετιόμαστε εγκάρδια όταν πέφτουμε (πολύ σπάνια και δεκαετίες μετά) ο ένας πάνω στον άλλο.

Όταν χωρίσαμε, μπήκε να κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας (που την ανέβαλλε τόσο καιρό εξαιτίας μου) και πήγα να τον δω στο νοσοκομείο.

Ήταν γυμνός, παρεκτός από αυτή τη χαζή πουά ρόμπα του νοσοκομείου. Ξαπλωμένος, να κοιμάται ευάλωτος, και η κοιλιά του επίπεδη, γυμνή κι εκτεθειμένη από την τραβηγμένη ρόμπα να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά και διακριτικά από την δική του αγαπημένη ανάσα. Από τη ζωή μέσα του. Ήταν ακίνητος, δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι καν ζωντανός, και το μόνο σημείο που κουνιόταν ρυθμικά και απαλά ήταν η κοιλιά του, στέλνοντας το μήνυμα “εδώ είμαι, όλα θα πάνε καλά”.

Ήταν ένα θέαμα που με μαγνήτισε. Όλος ο Α. είχε γίνει μια αγορίστικη κοιλιά, όλος ο Α. ήταν ένα σημείο από το σώμα του, κι αυτό το σημείο ήταν η μεθυστική συμπύκνωση εκείνη τη στιγμή του ποιος ήταν ο Α. για μένα. Απλά είχα χαζέψει. Με όλη τη γνώση που είχα, με όλη την αγάπη για αυτόν τον άνθρωπο, εγώ σαν χαζός είχα κολλήσει σε εκείνη την περιοχή του σώματός του, το στομάχι του.

It’s funny αλλά από όλες τις στιγμές σωματικής επαφής μας, εγώ πια θυμάμαι επώδυνα μόνο τη σκηνή του νοσοκομείου. Ήθελα να τον παραβιάσω, όπως θα λέγανε κάποιες σήμερα, ήθελα να φιλήσω την κοιλιά του ενώ ήταν ναρκωμένος, να αφουγκραστώ ήχους από το εσωτερικό του κορμιού του ακουμπώντας το αυτί μου επάνω της, ήθελα με ένα ανώδυνο νυστέρι να αφήσω μια ματωμένη ουλή – το μόνιμο, δίχως λόγια, επισκεπτήριό μου στη ζωή του.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.