Η πρόσληψη του ανδρικού σώματος αλλάζει. Από τον καιρό του αυτονόητου “τι κοιτάς ρε;”, αρκετοί σημερινοί άντρες αναζητούν ενεργητικά το βλέμμα της αντικειμενοποίησης επάνω τους. Μέσα από διάφορες οδούς, μία εκ των οποίων είναι και η metrosexuality, εμφανίζονται εκτεθειμένοι, παθητικοί εμπρός το βλέμμα των ματιών των άλλων ή της φωτογραφικής κάμερας. Στρέητ άντρες που γέρνουν ηδυπαθώς στον κόρφο άλλων στρέητ ανδρών, που επιτρέπουν το gaze, το gaze που τόσο καλά γνωρίζουν, το gaze άλλων αντρών, να σαρώσει το κορμί τους. Οι στρέητ άντρες αρχίζουν και έχουν μια άλλη επαφή με το κορμί τους κι αυτό – άσχετα από τις δαιδαλώδεις διαδρομές που ακολουθά και θα ακολουθήσει – δεν μπορεί παρά να έχει και θετικές πλευρές.
Όμως εδώ, σε αυτό το άλμπουμ, θα έχει μόνο γκέι άντρες. Γκέι άντρες που παθητικά ποζάρουν στο φακό, μετά, πριν, κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης ή προσέγγισης αρρενωποτήτων. Αυτή η παθητικότητα, ή δίχως όρια διαθεσιμότητα, ακόμα κι αυτή η ήττα, μου εξασκεί μια αφόρητη γοητεία. Τη γοητεία της ανδρικής ευαλωτότητας.
Υπάρχει ένα pre-Stonewall ποίημα που περιγράφει την γκέι κωλότρυπα ως ένα ευαίσθητο άνθος που περιμένει να τσαλαπατηθεί. Η γκέι απελευθέρωση ενδεχομένως μεταμόρφωσε αυτό το ευάλωτο άνθος σε μια proud αδηφάγα τρύπα που απαιτεί και καταπίνει. Πάρα πολύ ωραία. Με τόσο gay pride όμως στις πλάτες μας έχουμε πια τα περιθώρια να δούμε και τα αισθήματα ντροπής (όχι ενοχής). Με τόση queer theory είναι η ώρα να προτείνω κι εγώ μια θεωρία: με όλη τη σοφία και τα εργαλεία που διαθέτετε πλέον, κάντε μια στροφή στο προ liberation σύμπαν. Συναντήστε critically τον Ζενέ, τον Ουίτμαν, τον Χριστιανόπουλο και δεν θα χάσετε. Δεν θα χάσετε, γιατί είμαστε ήδη χαμένοι σε ένα τρένο που ακολουθεί μια μονότονη τροχιά με ιλλιγιώδη ταχύτητα. Κοιτάζουμε καμιά φορά έξω από τα παράθυρά του: τι υπάρχει εκεί έξω. Ίσως όχι πολλά, αλλά ίσως ορισμένα από αυτά να είναι πολύτιμα. Αυτό το καλοκαίρι, ας δοκιμάσουμε να είμαστε πιο περιπετειώδεις.
