Στο σαπισμένο αέρα από το υπόγειο του “Ελλήσποντου”, ο Tommy έβλεπε τις τελευταίες ακριβές 3.500 δραχμές του να μετατρέπονται σε 35 λεπτά χλιαρής γκάβλας από τους Napalm Death. Είχε πάει, φυσικά, για να ακούσει το σύνθημα αλλά το σύνθημα ήταν ανείπωτο ακόμα, το σύνθημα δεν το ήξερε κανείς ακόμα, το σύνθημα συστρεφόταν με ανυπομονησία, το σύνθημα λαχταρούσε να το φωνάξουν χείλια αγοριών αλλά όχι ακόμα, εδώ υπήρχαν τα λάθος αγόρια και ένα ακόμα πιο λάθος αγόρι που στεκόταν υπνωτισμένο ανάμεσά τους. Propelled to dispel our oxygen / Slowly seizing up our lungs και ο Tommy ένιωθε τα πνευμόνια του να γεμίζουν πνηγηρά από διοξίνες και διάφανα υγρά, που θα μπορούσαν να είναι και δάκρυα. Έκλαψε, γέλασε, γαμήθηκε, κλότσησε, ούρλιαξε, παρακάλεσε για έλεος, έφαγε τις μύξες του, κρύφτηκε σε αγκαλιές, έμαθε να κρατάει το κοφτερό μαχαίρι δυνατά κι όλα αυτά μαζί την ίδια μέρα κάθε μέρα. Αλλά, πάνω από όλα, περίμενε. Περίμενε παγωμένος, περίμενε τον θάνατο, περίμενε τα αγόρια και το σύνθημα, OK, go!, περίμενε δεκαεφτά χρόνια, OK, go!, περίμενε στο σκοτάδι ενός καφενείου όχι καταμεσής εμπρός από το στέητζ πια αλλά στηριγμένος σε ένα πλαϊνό ντουβάρι, OK, go!, ένιωθε το σύνθημα να είναι παρόν να φωσφορίζει παντού σαν στατικός ηλεκτρισμός ζαπ ζαπ ζαπ, OK, go!, ένιωθε την σωστή ένταση, ένιωθε τη σωστή γκάβλα, ένιωθε πάρα πολύ τα αγόρια πίσω του που άνοιξαν τα χείλη τους και (ήταν χαρά ή λύσσα;) επιτέλους το είπαν:

OK, go.

Στον κόσμο των αφεντικών ο Αλεχάντρο δεν γκαβλώνει / Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι

OK, go.

Ο Tommy περίμενε δεκαεφτά χρόνια. Περίμενε δεκαεφτά χρόνια για να κλάψει πρώτη φορά δημόσια.