Στο Kreuzberg μου δόθηκε η απάντηση στα επίμονα φιλικά ερωτήματα που μου απευθύνονται πού και πού: τι θα κάνεις; τι θα κάνεις σε 10 χρόνια; τι θα κάνεις σε 20 χρόνια; σε 30; Ως πότε, ως πότε….
Και πέρασε από μπροστά μου ένα ανθρώπινο λείψανο, ένας σκατόγερος τουλάχιστον 90 χρονών και λίγα λέω. Φορούσε λέδερ παντελόνι, λέδερ γιλέκο και φαινόταν το κρεμασμένο σάπιο σώμα του φόρα παρτίδα. Στο κεφάλι εκείνο το s/m καπέλο, κάτι ίχνη από αυτό που κάποτε ήταν άσπρο μούσι, και τα αυτιά του ήταν γεμάτα κρίκους στη σειρά από πάνω μέχρι κάτω. Σαν να βγήκε από ταινία. Σαν να ήταν ταινία η ζωή του.
Περπατούσε αργά, γιατί στην μάχη του queer με τη βιολογία, στο τέλος νικά η βιολογία. Περπατούσε αργά και δύσκολα, όπως όλοι οι γέροι, αλλά το βλέμμα του… ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ… Κοιτούσε με πείσμα ψηλά σε έναν άπιαστο μακρινό προορισμό που μόνο αυτός ήξερε, δεν περπατούσε: ΠΗΓΑΙΝΕ. Το βλέμμα του έλεγε, “ακόμα κι αν αυτά είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής μου, baby, I’m living it”
ΠΟΥΣΤΗΣ
ΓΕΡΟΣ
ΑΣΧΗΜΟΣ
ΦΤΩΧΟΣ
ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ
Αν το μόνο που σας αγχώνει είναι να μην φύγετε αγάμητοι στο τέλος από τα γαμάτα πάρτυ με τα γαμάτα παιδιά με τα γαμάτα τατουάζ και τα γαμάτα ναρκωτικά, well… I’ve got bad news for you. Και απευθύνομαι στους πολιτσμάνους της γκάβλας μας, στην κομαντατούρ των queer στρατόπεδων συγκέντρωσης όπου ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ.
Δεν θα το χαρίσουμε το χαμόγελό μας σε κανέναν μπάτσο, σε κανένα λύκο με στολή προβάτου.
ΠΟΥΣΤΙΑ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΟΣ / ΖΟΦΟΣ ΚΑΙ ΣΑΠΙΛΑ
ΥΓ Δεν μπορώ να ανεβάσω ομορφα αγόρια στο fb γιατί έχω φάει 7ημερο ban. Είναι το 2ο ban που τρως, με λέει το δικαστήριο, οι παραβατες κατα συρροήν μπορεί να τους διαγράψουμε το προφιλ. Για αυτό ανεβάζω ένα βίντεο με μια κωλόγρια. Και με ευκαιρία μιας συζήτησης που παίζει στη θεσσαλονίκη, και με την ευκαιρία όλων αυτών, ας πω κι εγώ, εγώ που φοβάμαι και τους ανθρώπους και τον ίσκιο μου: αρχίζω να παραδέχομαι βιωματικά και επώδυνα ότι στους δρόμους χτίζονται συνειδήσεις. Το μόνο που μένει είναι οι όροι και τα άτομα.