art
Leave a comment

Alien

Είδα το Alien σε ένα σπίτι στο χωριό, σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση με χιόνια και από τον τρόπο που άρχισαν να σχηματίζονται αργά αργά τα γράμματα στην οθόνη A L I E N υποψιάστηκα ότι αυτό θα είναι κάτι διαφορετικό. Έχουν γυριστεί πολλά σήκουελ, όμως κανένα δεν φέρει το πνεύμα της εποχής που γυρίστηκε το πρώτο: Στη τελευταία σκηνή, μετά το τόσο ματοκύλισμα, η Σιγκούρνεϊ Γουήβερ φοράει ένα τόσο δα σλιπάκι, οι so 70s γυμνές και ημίγυμνες σκηνές απλά εντείνουν την ανακούφιση/αναγέννηση στην κάψουλα διαφυγής-μήτρα και ορκίζομαι ότι μπορώ να δω λίγες τρίχες στις μασχάλες της. Ήταν από τις πρώτες ηρωίδες μου. Λένε ότι αυτός που γύρισε το District 9 θα προσθέσει ακόμα ένα επεισόδιο στη σειρά. Ακούγεται ενδιαφέρον, μιας και τα προηγουμενα κατέρρεαν κάτω από τις εμμονές των σεναριογράφων/σκηνοθετών. Το Alien δεν είναι ένα διαστημικό τέρας όπως το κατάντησαν, είναι οι φευγαλέες φρικτές απαγορευμένες σκέψεις που όλες κάνουμε και καταπνίγουμε τη στιγμή που αναδύονται, είναι ο κόσμος χωρίς να τις συγκρατεί καμία ηθική αναστολή. Όσο κι αν τις ροκανίζουμε, κατά βάθος είμαστε ευγνώμονες για τις αλυσίδες. Τις δικές μας κι αυτές που θα φορέσουμε στους άλλους.

Filed under: art

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.