Ο Φλομπέρ, ξέρετε, είχε πει κάτι πολύ ωραίο σε μια επιστολή του: «Μια ανάμνηση είναι κάτι πολύ όμορφο, είναι μια λυπημένη επιθυμία» Η σύγχρονη κοινωνία, ως σύνολο, τείνει προς ένα είδος ιδρυματοποιημένου οπτιμισμού, υιοθετώντας Εγελιανές αντιλήψεις της ιστορίας και ενθαρρύνοντάς μας να πιστεύουμε ότι η ευτυχία είναι τουλάχιστον εν δυνάμει διαθέσιμη για όλους, αν μόνο […]
Μια θριαμβευτική επιτυχία; Εάν υπάρχει μια κεντρική διανοητική πραγματικότητα στο τέλος του εικοστού αιώνα, αυτή είναι ότι η βιολογική προσέγγιση στην ψυχιατρική – το να μεταχειρίζεσαι την ψυχική ασθένεια ως μια γενετικά επηρεασμένη διαταραχή της χημείας του εγκεφάλου – υπήρξε θριαμβευτική επιτυχία. Edward Shorter, A History of Psychiatry Μια υγρή μυρωδιά διαπερνά το μικρό, δίχως […]
Πολύ συχνά, δεν βρίσκουμε βοήθεια ή δεν αναγνωρίζουμε τα προβλήματά μας παρά μόνον όταν έχουμε φτάσει σε ολοκληρωτικό σημείο ρήξης. Όταν όλα καταρρέουν: πλοήγηση μέσα στην κρίση Όταν εσύ ή κάποιος κοντινός σου εισέρχεται σε κρίση μπορεί να είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχει συμβεί ποτέ. Δεν ξέρεις τι να κάνεις αλλά φαίνεται ότι […]
Ο Franco Basaglia γεννήθηκε στη Βενετία το 1924. Φτάνοντας στην εφηβεία αποφασίζει να ασχοληθεί με την Ιατρική και αργότερα με την ψυχιατρική. Το 1958 γίνεται καθηγητής Ψυχιατρικής και το 1961 αποφασίζει να διευθύνει το ψυχιατρείο στην Γκορίτσια με σκοπό να αποδομήσει το άσυλο και να διαμορφώσει νέες εναλλακτικές κοινοτικές δομές. Ρίχνει τα κάγκελα του νοσοκομείου, […]
Αυτό το συγκρότημα μου το έμαθε ένα γκαβλάκι από Καλαμάτα που μιλούσαμε το μισό καλοκαίρι στο romeo κάθε βράδυ από τις 12 μέχρι τις πέντε ή έξι το πρωί. Μετά εξαφανίστηκε έσβησε το προφίλ του τον έχασα κι αυτόν μου έμειναν οι Urfaust. Λοιπόν αν πάσχετε από, ή σας έτυχε ποτέ, βίαιη ανάδυση αναμνήσεων και […]
Σχετικά πρόσφατα έγινε μια κοινή κουήρ συνέλευση στη Θεσσαλονίκη. Θέμα της κατέληξε να είναι το πόσο πονούν ορισμένες γυναίκες όταν τα αγόρια βγάζουν τα μπλουζάκια τους στα κουήρ πάρτυ. Και μια έντονη φωνή θύμισε, απαίτησε, ότι αν δεν παρθεί θέση και απόφαση για την περσινή μου λυσσασμένη επίθεση, “κακοποίηση” τη λένε, σε μια συγκεκριμένη τέτοια […]
Όταν ήμουνα μικρός, ας πούμε 14, ξεκαλοκαιριάζαμε στο εξοχικό. Τρεις μήνες διακοπές, καθότι οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι. Το σπίτι ήτανε τότε 200 μέτρα έξω από το χωριό, μόνο του. Ένα απόγευμα του Ιούνη, ήρθε ένα φορτηγό και άδειασε ένα βουνό από τσιμεντόλιθους στην άκρη από το οικόπεδο, θα χρησίμευαν για να φτιάξουμε τον βόθρο. […]
ΚΡΥΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΜΕ ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Ο ΘΕΡΙΣΤΗΣ ΠΑΝΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΧΑΜΗΛΑ
Φτιάχνω κάτι μπουκάλια με ρετσίνα γεμάτα γόπες από τσιγάρα. Είναι αρκετά απλά επιλογή: στα τενεκάκια μπίρα δεν βλέπεις αν το γέμισες, τα πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια λιώνουν από την κάφτρα, το σταχτοδοχείο είναι ξέχειλο και το πάτωμα πλαστικό, καίγεται, και είμαι στο νοίκι. Κάποτε με ζήτησαν ένα τέτοιο μπουκάλι για να γίνει ινσταλέησον στο Fine […]
Ένα απόγευμα έφεραν οι μπάτσοι στο ψυχιατρείο έναν παππού. Όπως είθισται από το πρωτόκολλο, αφού τον βάλανε στο απέναντι διαγώνια θάλαμο, του δέσανε το πόδι στο κρεβάτι. Και φύγανε. Μετά από μια ώρα περίπου άρχισε να εκπέμπεται ένα μονότονο lament από τον θάλαμο: “Αγία Αναστασία μου… Αγία Αναστασία μου… Αγία Αναστασία μου… Αγία Αναστασία μου…” […]
